Яңа фикерләр:

postheadericon Җен малае Абдулла. 5 нче кисәк

4847070Әнисенең чыгып киткәнен көтеп алды да Мансур, бүлмәсенә йөгереп керде. Зур шкафының ишекләрен ачып, ашыга-ашыга нидер эзли башлады. Менә, ниһаять, зур юл сумкасын тартып та чыгарды. “Тизрәк! Тизрәк, – дип уйлады малай, – ашыгырга кирәк!” Шкаф, тумба тартмаларын ачып куйды да, тиз-тиз сумкасына киемнәрен, теш щеткасы, сабын, дәфтәр-ручкаларын тутыра башлады. Үзенең яраткан йомшак аюын һәм кызыл машинасын да салырга онытмады ул. Сумкасын ипләп япты да ул, пышылдап:

– Абдулла! Абдулла! – дип дустын чакыра башлады. Ләкин дусты килмәде, ул аны ишетмәде.

Мансур Абдулланың якын тирәдә генә юклыгын аңлагач, ап-ак кәгазь бите һәм ручка алып өстәл артына утырды.

“Кадерле әнием! – дип язды ул. – Мин сине бик яратам! Мин…”

Шул вакыт ул дустының тавышына сискәнеп китте:

– Әссәләму галәйкум, дустым!

Мансур Абдулланы күрергә бик шат иде:

– Үә галәйкумуссәлам!!!

Ул Абдулла янына йөгереп килде һәм аны кочаклады.

– Мин сине бик көттем! Сине әле күптән түгел чакырдым.

– Бер-бер хәл булдымы әллә? – Шунда Абдулла тутырылып куелган юл сумкасын күреп алды. – Син каядыр җыенасың?!

– Әйе… Беләсеңме… Минем… Абдулла, алып кит мине үзең белән!

– Нәрсә?!! – дип сорау тулы күзләрен дустына төбәде Абдулла, бер ни аңламыйча.

– Син шундый итеп Аллаһ, ислам дине, гыйлем алу, үзеңнең укытучың турында сөйләдең, минем дә синең кебек күп беләсем килә! Алып бар мине үзеңнең укытучыңа, мине дә өйрәтсен!

– Бөтенләй көтелмәгән булды әле бу!

– Мин тырышырмын, өйрәнермен… Ал гына!

– Беләсеңме, нәрсә дустым… Беренчедән, менә син киттең, ди… Әниең нишли??? Син аның турында уйладыңмы? Эзсез югалгач, аны нинди кайгыларга салачагыңны аңлыйсыңмы син?

– Ну… Мин хат язмакчы идем…

– Нәрсә дип?

– Әлегә уйлап тапмадым…

– Икенчедән, динне өйрәтергә лаеклылар арасында кешеләр дә күп! Аллаһ Тәгаләдән яхшы укытучы, гыйлем сора да, эзлә! Мәсәлән, мондый дога укысаң була:

ربى زدن علما نافعا

(рабби, зидни гыйльмән нәфиган!)

Раббым, файдалы гыйлем бир!

Һәм өченчедән… Мин бүген синең белән хушлашырга килдем…

– Хушлашырга?!!

– Әйе, дустым… Мине укыткан укытучы миңа динебез өлкәсендә тагын да тирәнтен гыйлемнәр алырга Гарәп иленә барырга киңәш итте. Анда лаеклы гыйлем әһелләре күп, шулар янына бар, диде.

– Гәрабстанга китәсең мени??

– Әйе, динебезне тирәнтен өйрәнәсем килә. Аннан ук синең яныңа килеп йөрергә вакыт булмас инде.

– Мин сине сагынырмын инде, – диде Мансур яшьләнергә өлгергән күзләрен яшереп. – Минем дә синең кебек белемле буласым килә… Мин дә динебезне өйрәнәчәкмен, Аллаһ теләсә.

Абдулла аны кочаклады һәм:

– Мин дә сине сагынырмын, дустым. Ләкин бик борчылма, менә барырсың мәчеткә, анда укый башларсың, дусларың да күбәеп китәр, Аллаһ теләсә.

– Ә бераз үскәч, Абдулла, мин дә Гәрапстанга, синең яныңа укырга килермен, Аллаһ бирсен шуны!

Абдулла, елмаеп, дустының җилкәсеннән какты һәм, сәламләшеп, күздән югалды.

Мәкалә ошадымы? Дусларыгызга да сөйләгез:

Комментарии:

Оставить комментарий