Архив рубрики «Дини әкиятләр, хикәяләр, шигырьләр»
Шәһәдәт
Хәсән һәм Ләйлә абыйлы-сеңелле. Аларга өлкәннәрнең Аллаһ турында, Мөхәммәд пәйгабәр турында, Ислам турында сөйләшкәннәрен еш кына ишетергә туры килде. Әйе, минем акыллылырым! Безнең кечкенә дусларыбыз, нәкъ менә сезнең кебек үк, әлбәттә, өлкәннәрнең: “Без – мөселманнар!” – дип горурланып әйткәннәрен еш кына ишетәләр иде. Бу һәрвакыт балаларда кызыксыну уята. Менә бервакыт Хәсән һәм Ләйлә әтиләре янына барып әлеге матур, ләкин аңлашылмый торган сүзләрнең мәгънәсен сорарга булдылар. Әтиләре бүлмәдә гәзит укып утыра иде.
Ният
- Савап – нәрсә ул, әти? – Муса әтисен, сүзләрен игътибарсыз калдырудан куркып, тын да алмыйча күзләп тора башлады. Көтелмәгән сораудан әтисе дә бераз аптырашта калды:
– Савап – ул, улым… савап – ул… Менә син Аллаһ Тәгалә риза булсын дип, яхшылык эшлисең. Кешеләр сөенәләр. Сиңа рәхмәт әйтәләр. Ә уң ягыңдагы фәрештә синең яхшылык эшли торган китабыңа бу гамәлеңне язып куя, ә аның өчен сиңа Аллаһ Тәгалә бүләк әзерли. Ул бүләк бу дөньяда ук та сине көтәргә мөмкин, шулай ук Җәннәттә дә!
Ябык шайтан белән симез шайтан
Бервакыт ябык шайтан белән симез шайтан очрашалар. Симез шайтан ябык шайтанга әйтә:
– И, дустым! Ни өчен бу кадәр ябыгып беттең син? Нәрсә булды? – ди.
Ябык шайтан аңа жавабында:
Җен малае Абдулла. 5 нче кисәк
Әнисенең чыгып киткәнен көтеп алды да Мансур, бүлмәсенә йөгереп керде. Зур шкафының ишекләрен ачып, ашыга-ашыга нидер эзли башлады. Менә, ниһаять, зур юл сумкасын тартып та чыгарды. “Тизрәк! Тизрәк, – дип уйлады малай, – ашыгырга кирәк!” Шкаф, тумба тартмаларын ачып куйды да, тиз-тиз сумкасына киемнәрен, теш щеткасы, сабын, дәфтәр-ручкаларын тутыра башлады. Үзенең яраткан йомшак аюын һәм кызыл машинасын да салырга онытмады ул. Сумкасын ипләп япты да ул, пышылдап:
– Абдулла! Абдулла! – дип дустын чакыра башлады. Ләкин дусты килмәде, ул аны ишетмәде.
Җен малае Абдулла. 4 нче кисәк
- Абдулла, ә шул шайтаннар турында да сөйлә әле.
– Иң баш шайтан, Иблис, кешеләрне шул хәтле яратмый, хәтта бөтенесен үзе белән утка алып кермәкче. Шуңа күрә ул, үзенең ярдәмчеләре белән, аларны Аллаһка шөкер итмәүчеләрдән ясамакчы. Әгәр дә булдыра алмый икән, гөнаһлар эшләргә чакыра, анысы да килеп чыкмый икән, Аллаһтан ерагайта. Аллаһ ризалыгы өчен булган гамәлләрне бозарга тырыша, чирләтергә дә мөмкин. Һәм начар төшләр дә – шайтаннан. Бел син, дустым: әгәр дә сиңа начар уйлар килә икән, бу да шайтаннан. Җеннәргә ышанмаучы кешеләр безне “рухлар”, “чит планетадан килүчеләр” яки “өй ияләре” дип йөртәләр.
– Ничек кызык! Ә җеннәр мәңге яшиләрме? Үлмиләрме?
Җен малае Абдулла. 3 нче кисәк.
Мансур елга буенда берүзе генә күңелсезләнеп утыра иде. Абдулланың да инде бер атна чамасы күренгәне юк – вакыты белән тыгыздыр инде: ул бит гыйлем ала! Әнә күпме нәрсәләр өйрәнгән: Аллаһ Тәгалә турында нихәтле белә, динне ничек тирәнтен өйрәнә! Хәтта галимнәрнең исемнәрен дә белә! Үскәч Мансур да, Аллаһ теләсә, боларны өйрәнәчәк! Аның да Бөек Раббысы турында, Аның Китабы турында, пәйгамбәрләр, диннең галимнәре турында беләсе килә! Менә бит инде шушы көннәрдә Мансур нихәтле күп нәрсәләргә өйрәнде: әле бит ул Аллаһ турында да, Коръән турында да, бигрәк тә җеннәр турында да ул хәтле күп белми иде. Нинди анда! Җеннәр турында бөтенләй ишеткәне дә юк иде!
Җен малае Абдулла. 2 нче кисәк
Мансур, йокысыннан уянса да, торырга гына түгел, күзләрен ачарга да иренеп ята иде. Шунда ул:
– Хәерле иртә, дустым! – дигән таныш тавышны ишетеп, сикереп торганлыгын үзе дә сизми калды. Бу аның дусты – җен малае Абдулла иде. – Әниеңнең кибеткә китүен көттем дә, килдем әле, – диде ул, елмаеп.
– Абдулла! Мин сине күрергә шундый шатмын! Нигә син шушы өч көн эчендә бер дә күренмәдең? Мин инде сине бүтән килмисең дип торам!
– Син нәрсә! Без бит хәзер дуслар! Дуслар янына ничек килмисең ди!
Саранга җәза
Бер кечкенә авылда Хәлил исемле бик саран кеше яшәгән. Аның кибете булган. Авыл халкы шул кибеттән төрле кирәк-ярак, азык-төлек сатып алып көн иткән.
Кибеттәге һәр әйберне Хәлил кыйммәт хакка сатарга тырышкан. Бурычка сораганнарга ул: “Юк!” – дип кенә җавап биргән.
Сәхәр ашыйсым килә (ахыры)
Хәйдәр көне буе шома койрыклы ураза, тәмле сәхәр турында уйланып йөрде.
Әти-әнисе эштән кайтышка дәү әнисе тәмле бәлеш салып куйды. Бәйрәмгә әзерләнгән төсле итеп, табын корды.
Әллә ничек күңелсез башланган иртә, ниндидер бер серле, якты көнгә әверелде.
Сәхәр ашыйсым килә
Әллә нинди күңелсез көн булды ла бүген. Хәйдәр, гадәттәгечә, иртүк торып битләрен югач, дәү әнисенә иртәнге чәй табынын әзерләргә булышыйм дисә… Әтисе дә, әнисе дә ашамый-эчми эшкә чыгып киттеләр. “Әллә озаграк йокланган инде, мин торганчы чәйләгәннәрме”, – дип уйлады ул.
Җен малае Абдулла. 1 нче кисәк.
Мансур, күңелсезләнеп, үзенең бүлмәсенә таба юнәлде. Үзен бу хәтле ялгыз итеп хис иткәне юк иде әле аның: алты яшькә житеп, бер тапкыр да чын дустының булмавына борчылды ул бүген, күңелендә әллә нинди авыр хисләр, тамак төбенә төер утырган иде.
– Ичмасам, энем, яки бер дә булмаса, сеңлем дә юк! – дип җилкәләрен тагын да аска төшерде.
Бүлмәсенең ишеген ачып җибәрүе булды, урындыгында ниндидер бер чит затның утырганын бер мизгелгә күреп калды. Яхшылабрак карыйм дип күзен каты итеп йомып ачса, инде берәү дә юк иде.
Песи баласы Вәсил
Нәни песи баласы Вәсил әле өч кенә көнлек. Шулай булса да әнисе инде аңа күп нәрсәләр өйрәтте: бу гүзәл дөньяның табигате белән, җәнлекләре белән таныштырды. Һәм, әлбәттә, иң мөһим нәрсәне – боларның бөтенесенең кайдан килеп чыгуын аңлатты.
Фил вакыйгасы
Аллаһ йорты Кәгъбә Мәккә шәһәрендә урнашкан.
Гомәрнең ( Аллаһ аннан риза булсын) ярдәм итүе
Кичен урамда йөргәндә, бер өйдә ут янып торганны күреп һәм балалар елаган тавышны ишетеп, хәлифә Гомәр шул якка юнәлгән. Шунда бер хатынның казанда су кайнатанын күреп: “Бу балалар ни өчен елыйлар, казанда нәрсә пешерәсез?” – дип сораган.
Рамазан
Рамазан ае безгә Аллаһның зур бүләге,
Укы намаз, тот ураза, ул бит Җәннәт терәге.
Күтәр, мөэмин, башыңны, намаз вакыты җитә,
Биш вакыт намаз укысан, йөзең нурланып китә.
Көн саен сөенеп йөрим Кадер киче житә дип,
Тагы кайгырып куям, Рамазан ае үтә, дип.
Изгелек эшләү фарыздыр һәр мөэмин-мөселманга,
БисмиЛләһ
БисмилЛәһир-Рахмәнир-Рахим дип, бөтен гамәл башлана.
Таш атып куылган шайтаннан сыенам мин Аллаһка.
БисмиЛләһ ул – бар эшне дә башлаучы дога була.
БисмиЛләһ әйтеп башлаган эш, һәрчак уңышлы була. Прочитать остальную часть записи »
Инандым мин Аллаһка.
Инандым мин Аллаһка,
Аллаһның барлыгына,
Аллаһның берлегенә,
Һичкемгә тиң түгеленә. Прочитать остальную часть записи »
Мәчет
Булат үзен бик акыллы малайга, үзен күп белүчеләрдән саный. Ул бит мәктәпкә йөри! Сумкасында да аның китаплары искиткеч күп. Прочитать остальную часть записи »
Хикмәтле сүзләр
Бер көнне Хәсән иптәшләре янына чыкты да, кычкырып:
– Ә минем коралым бар! – дип мактанып әйтте. Малайлар аның янына җыелыштылар, аны уратып алдылар. Үзләрен кызыксындырган сорауларны берсе артыннан берсе яудырдылар:
