Сабыем

Маэмай (М.Җәлил)

Минем бар бер маэмаем,

Кара борын Акбаем.

Күп йөгерә, күп өрә,

Күп ишетә, күп күрә…

 

 

Маэмай (Җ.Тәрҗеманов)

Тешләмәсен Акбаем,

Сезгә өрә маэмаем:

“Ташлар ыргытмагыз, – ди, –

Мине котыртмагыз”,, – ди.

 

Көчек (Г.Әхтәмова)

Шаярырга бик ярата

Безнең нәни көчек.

Һич туктамый сикерә ул,

Алга-артка төшеп.

 

Юри генә тешли кулны,

Ялый борын очын.

Күнегүләр ясый шулай,

Тизрәк үсәр өчен.

 

Көчегем (Л.Әмирханова)

Бар минем бер көчегем,

Көчегем – бөтерчегем.

Әйткән сүземне аңлый,

Дусларымны да таный.

 

Кая гына барсам да,

Артымнан бер дә калмый.

Шундый өлгер көчегем,

Көчегем – бөтерчегем.

 

Кызыклы шәкерт (Г.Тукай)

— Әйдәле, Акбай, өйрән син,

арт аягың белән тор;

Аума, аума, туп-туры тор,

төз утыр, яхшы утыр!

 

 

— Ник газаплыйсың болай син,

мин әле бик кечкенә;

Мин туганга ике айлап булыр, я өч кенә.

 

 

Юк, кирәкми, мин өйрәнмим,

минем уйныйсым килә;

Шул болыннарда ятасым,

шунда ауныйсым килә.

 

 

—Ах, юләр маэмай! Тырыш яшьләй,

зурайгач җайсыз ул,

Картаеп каткач буыннар,

эш белү уңайсыз ул!

 

Акбай (Р.Харис)

Арт аягына баскан,

Биш-алты медаль аскан.

Сикереп бии Акбай.

Акбай – акыллы маэмай.

 

Койрыгын селкетә –

Ул тәмле азык көтә.

Конфет ашамый Акбай.

Акбай – акыллы маэмай.

 

Биеде дә тирәмдә

Барып ятты чирәмгә.

Тузанга ятмый Акбай.

Акбай – акыллы маэмай.

 

Акбайга (Р.Миңнуллин)

Йөрмә, Акбай, безнең янда,

Я тешләрсең, кит әле.

Песиебезгә дә өрмә –

Ул бәләкәй бит әле.

 

Юлбарыска охшаган ул

Безнең песи баласы.

Чынлап юлбарыс булган, ди,

Аның ерак бабасы.

 

Ул да, үскәчтен, юлбарыс

Булыр әле – күрерсең.

Алай бик батыр икәнсең –

Менә шунда өрерсең!

 

 

 

Рәхәт безнең Акбайга (Р.Вәлиева)

Рәхәт безнең Акбайга,

Менә ул бәхет кайда!

Күлмәген юасы юк,

Чалбарын юасы юк,

Үтүкләп куясы юк.

 

Пычракка керсә дә,

Баткак ерып йөрсә дә –

Ачуланмый берсе дә.

– Чык хәзер үк! – димиләр,

Кагылмыйлар-тимиләр.

 

Бәйләнми һичберкем дә,

Яши ул үз иркендә.

Рәхәт безнең Акбайга,

Менә ул бәхет кайда!

 

Ялкау маэмай (Г.Тукай)

Безнең маэмай рәхәт тора, сафа сөрә,

Җитезләнә, уйный һаман йөгрә-өрә;

Карый миңа мәхәббәтле күзе белән,

Гүя «уйныйк» дигән була, гүя көлә.

 

Кайвакыт ул ята тәмле ашап туеп,

Ал аяклары өстенә башын куеп.

Аны шунда чебен халкы тынычсызлый;

Ялкау маэмай! Ул аларны тормый куып.

 

Чебеннәрне астан гына карап ята,

Ярты йомык күзен генә ялтырата;

Бервакыт ул колак артын торып кашый,

Чебен халкы шунда тиз-тиз кача башлый.

Мәкалә ошадымы? Дусларыгызга да сөйләгез: